กลางหุบเขาแห่งฟอเรสฮิลล์ 1 รีสอร์ท เขาค้อ ค่ำคืนวันที่ 16 สิงหาคม 2568 ได้กลายเป็นความทรงจำพิเศษ เมื่อเสียงเพลงและธรรมชาติถูกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ในคอนเสิร์ตเล็ก ๆ ที่ชื่อว่า “Camping in the Rain ครั้งที่ 4” คอนเสิร์ตที่ประกาศชัดว่า “ไม่ใหญ่...แต่เข้าใจหัวใจสายแคมป์”
แม้คืนก่อนหน้านั้นสายฝนจะโปรยหนัก แต่แฟนเพลงไม่ท้อ ต่างมุ่งหน้าสู่ลานกว้างกว่า 10 ไร่ ที่เปิดพื้นที่กางเต็นท์ฟรี ท่ามกลางอากาศเย็นสบายตลอดปี ทุกคนมาพร้อมหัวใจที่อยากซึมซับทั้งเสียงเพลงและสายลมหนาว เสมือนว่าฝนไม่ใช่อุปสรรค แต่เป็นส่วนหนึ่งของความงดงาม
เมื่อเวลา 17.00 น. เสียงดนตรีจาก อบเชย กังวานขึ้น บรรยากาศอบอุ่นราวการทักทายยามเย็น ต่อด้วย มิสเตอร์พระจันทร์ ที่พาผู้ชมล่องลอยไปกับทำนองอ่อนโยน เสียงเพลงราวผืนผ้าที่ห่มใจให้ละมุนในยามค่ำ ถัดมา สหายก่อ กรการ เติมอารมณ์ลึกซึ้งด้วยถ้อยคำตรงใจ เสียงปรบมือดังก้องเมื่อ ภูมินท์ ก้าวขึ้นเวที บทเพลง “หล่นหายระหว่างทาง” ดังขึ้นทำให้ผู้คนย้อนคิดถึงบางสิ่งที่เคยหายไปในชีวิต ค่ำคืนนั้นอบอวลไปด้วยความคิดถึงและความหวัง ก่อนที่ วสันต์17 จะสานต่อด้วยบทเพลงรักอบอุ่นชวนฝันในท่วงทำนองความรู้สึกที่บ่งบอกถึงการพบและจาก ออกเดินทาง มาตั้งไกลแสนไกล เจอผู้คนมากมายหลายหลาก อยู่แค่เพียงข้ามวัน พอสว่างรุ่งสางก็ต้องจาก ต่างต้องออกเดินทาง ไปอีกไกลแสนไกล และเมื่อถึงคิวของ สกุลจาร์ เสียงกลองและดนตรีเข้มข้น ได้พาผู้ชมโยกหัวใจอย่างสุดเหวี่ยงจนถึงเที่ยงคืน
ทุกจังหวะคือพลังที่เชื่อมโยงคนแปลกหน้าให้เป็นมิตรภาพ และทุกบทเพลงคือสายใยที่ถักทอความทรงจำร่วมกัน ค่ำคืนนี้จึงไม่ใช่เพียงคอนเสิร์ต แต่คือการเดินทางของหัวใจ งานนี้ยังงดงามยิ่งขึ้นเมื่อรายได้ส่วนหนึ่งมอบแก่โรงพยาบาลเขาค้อ ความสุขจึงไม่เพียงหยุดอยู่ที่เวที หากยังส่งต่อไปสู่ชุมชน Camping in the Rain ครั้งที่ 4 จึงเป็นมากกว่างานดนตรี มันคือคืนที่ฝน ดนตรี และผู้คน ได้โอบกอดกันอย่างอบอุ่น และเป็นเรื่องเล่าที่จะอยู่ในใจผู้ร่วมทางไปอีกแสนนาน เพื่อวันหนึ่งจะได้ย้อนกลับหวนคิดถึง Camping in the Rain ครั้งต่อๆไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น